ΑΤΥΧΗΜΑ ή ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ;

Στις 14 Ιουνίου  56χρονος συνάδελφος στα σουπερμάρκετ ΑΒ στην Πάτρα , έχασε τη ζωή του πέφτοντας από ύψος 3,5 μέτρων, όταν, ενώ εκτελούσε εργασίες καθαρισμού σε οροφή δωματίων συντήρησης εμπορευμάτων, υποχώρησε η οροφή. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η εν λόγω επιχείρηση συνέχισε την λειτουργία της, ακόμα και δύο ώρες μετά το εργατικό δυστύχημα αρνούμενη να θυσιάσει λίγα από τα κέρδη της.

Δεν ήταν η κακή στιγμή… είναι προφανές πως μιλάμε για ένα ακόμα  εργατικό ατύχημα καθώς απουσίαζαν τα στοιχειώδη μέτρα ασφαλείας από τον χώρο εργασίας του συναδέλφου μας. Η έλλειψη των μέτρων ασφαλείας δεν είναι τυχαία αλλά ούτε και κάτι καινούριο για εμάς, τους εργαζόμενους στο εμπόριο, καθώς βιώνουμε καθημερινά την απουσία τους στους χώρους εργασίας μας βάζοντας πολλές φορές σε κίνδυνο τους ίδιους μας τους εαυτούς, φοβούμενοι μην χάσουμε την δουλειά μας. Και όταν λέμε ότι δεν είναι τυχαία, εννοούμε πως ενώ η πλειοψηφία των εργοδοτών μας γνωρίζει τους κινδύνους που μπορεί να υπάρχουν σε κάθε χώρο εργασίας, δεν κάνουν τίποτα για να τους ελαχιστοποιήσουν προκειμένου να μην έχουν κανένα κόστος στα κέρδη τους, κοστίζοντας τελικά όμως ανθρώπινες ζωές. Γι’ αυτό δεν μιλάμε για ατύχημα, αλλά για εργοδοτική αδιαφορία που καταλήγει να δολοφονεί στο βωμό του κέρδους. 

Η ευθύνη μοιράζεται ακέραια στην εταιρεία ΑΒ Βασιλόπουλος αλλά και στην Κυβέρνηση που συμβάλλει στην επέκταση και την παγίωση των πιο βάρβαρων εργασιακών σχέσεων που θέτουν καθημερινά σε κίνδυνο χιλιάδες εργαζόμενους και τις οικογένειες τους. Γι’ αυτούς την επομένη του ατυχήματος το πόστο απλά θα αναπληρωθεί από ένα νέο συνάδελφο… για μας τα πράγματα όμως είναι πολύ διαφορετικά.

Συνάδελφε στο εμπόριο, μη συνεχίσεις να αδιαφορείς. Η αδιαφορία του εργοδότη δεν του κοστίζει ουσιαστικά τίποτα, η δική σου αδιαφορία όμως μπορεί να κοστίσει την ίδια σου τη ζωή! Μη θεωρείς ότι το εργατικό ατύχημα δεν σε αφορά επειδή δουλεύεις στο ταμείο, ή θεωρείς ότι οι συνθήκες στο δικό σου εργασιακό χώρο είναι πιο προστατευμένες. Σύμφωνα με τις στατιστικές αρχές στην Ελλάδα συμβαίνουν πάνω από 35.000 εργατικά ατυχήματα κάθε χρόνο με περισσότερους από 120 νεκρούς. Οι σαρωτικές νέες επισφαλείς σχέσεις εργασίας έχουν μετατρέψει τον εργαζόμενο σε λάστιχο και πολυεργαλείο και έχουν συμβάλλει στην αύξηση των εργατικών ατυχημάτων: υποστελέχωση των πόστων, εντατικοποίηση της εργασίας και εξαντλητικές συνθήκες, αύξηση των απαιτήσεων και της τρομοκρατίας των εργοδοτών, αύξηση του άγχους υπό τον κόλαφο της ανεργίας… αυτοί είναι κάποιοι από τους βασικούς λόγους μαζί προφανώς με την εξάλειψη κάθε μέσου ατομικής προστασίας και στοιχειωδών κανόνων ασφάλειας – γιατί στοιχίζουν και στους καιρούς της κρίσης τέτοιου τύπου λειτουργικά έξοδα είναι περιττά.

Μη γελιόμαστε, όλα αυτά έχουν γίνει σύνηθες φαινόμενο στους εργαζόμενους στο εμπόριο. Ας θυμηθούμε εκείνες τις φορές που συνάδελφοι μας σε μαγαζιά επίπλων  πήγαν να χάσουν -ή και έχασαν- τα άνω/κάτω άκρα τους επειδή ένα βαρύ έπιπλο τους καταπλάκωσε ή ακόμα εκείνους τους συναδέλφους που έπαθαν ηλεκτροπληξία σε μαγαζιά ηλεκτρικών ειδών, σούπερ μάρκετ, καταστήματα ρούχων εξαιτίας της εργοδοτικής αδιαφορίας για αντιηλεκτροπληξιακά μέτρα. Τους συναδέλφους μας που χειρίζονται ανυψωτικά μηχανήματα χωρίς τη στοιχειώδη εκπαίδευση και μέτρα προστασίας, τους συναδέλφους μας που κάτω από την ταχύτητα, την πίεση και την εξάντληση, καίγονται, κόβονται, γλιστράν, υποφέρουν από χρόνια μυοσκελετικά προβλήματα από το κουβάλημα, την ατελείωτη ορθοστασία… και η λίστα δεν έχει τέλος.

Και όλα αυτά γιατί ως εργαζόμενοι δεν φροντίσαμε να διεκδικήσουμε συλλογικά τα αυτονόητα όπως είναι οι αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, τα επαρκώς στελεχωμένα πόστα, οι αξιοπρεπείς μισθοί και φυσικά τα μέτρα ασφαλείας που θα διασφαλίζουν την σωματική μας ακεραιότητα εν ώρα εργασίας. Αν λοιπόν χρωστάμε κάτι στο δολοφονημένο από την αδιαφορία της εργοδοσίας συνάδελφο μας και τα παιδιά του, αυτό είναι να φροντίσουμε μέσα από τους αγώνες μας και τις διεκδικήσεις μας να είναι ο τελευταίος που θυσιάζεται στον βωμό του κέρδους των μεγαλοεπιχειρήσεων και των εργοδοτών, στο βωμό των ευρωπαϊκών πολιτικών που προωθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ… για να εξασφαλίσουμε πως αυτή η δεινή κατάσταση που επικρατεί στους χώρους εργασίας μας, με κινητήρια δύναμη εμάς, τους ίδιους τους εργαζόμενους και όχημα τα σωματεία και τη συσπείρωση σε αυτά, θα αλλάξει μια για πάντα.

• Αύξηση των ατομικών μέσων προστασίας ανάλογα με το πόστο και κανόνες ασφάλειας για όλους τους εργαζόμενους
• Κατάργηση των ελαστικών μορφών εργασίας και της υποστελέχωσης – προσλήψεις νέων συναδέλφων – μόνιμα στελεχωμένα πόστα
• Επαναφορά των Βαρέων και Ανθυγιεινών προσθέτοντας και άλλες ειδικότητες
• Αύξηση των ελέγχων και των προστίμων των ελεγκτικών μηχανισμών προς τους εργοδότες